de eerste indruk from my favorite place!

Na vele verhalen is het dan zover... Ik ben in Buenos Aires!

Het Parijs en New York van Zuid Amerika wordt deze stad ook wel genoemd…! Buenos Aires heeft het écht: de meeste decadente hippe en trendy clubs, bars en restaurants, super coole fashion (van jonge, hippe en creatieve desingers tot commerciele handel) heel veel cultuur; theater (avenida Corrientes, ookwel het Broaday van Buenos Aires genoemd), muziek (concerten, djs, festivals) beurzen, events, coole mensen en zo goedkoop. Vanaf nu mijn favoriete stad op New York na!!!

Palermo:
Ik woon op dit moment in de wijk Palermo. Palermo bestaat uit verschillende delen, onder meer Palermo Hollywood, vanwege alle daar gevestigde TV en Filmmaatschappijen en Palermo Viejo: het soho van NY...talloze trendy barretjes en restaurants met terrasjes, veel hippe kleding winkels, cd shops, artgalleries en natuurlijk de niet ontberekende belangrijk ´zijnde/doende´ mensen. Palermo is namelijk de plek om gezien en gezien te worden, om het cliche maar te gebruiken.. (mensen met dure zonnebrillen, telefoons en autos). Met mooi weer (wat in Buenos Aires vaak het geval is, met name met de zomer in opkomst- zitten alle terrasjes en parkjes dan ook bomvol.
Bovendien staat palermo ieder weekend in het teken van een feria de arte; in talloze barretje en restaurants staan verschillende jonge mode designers met hun ontwerpen,zoooo leuk: de meest coole en hippe kleding voor zo weinig geld.

la vida de la noche
Ik weet niet hoe ze het doen maar ik heb het gevoel alsof de argentijnen nooit slapen. De discotheken gaan pas rond een uutje of drie open en zijn 7 dagen per week tot de nok gevuld. En zeker niet alleen met jongeren; je komt echt alle leeftijden tegen. En de volgende dag staat iedereen weer doodnormaal op de werkvloer. En daar komt bij dat de meesten nog dubbele banen hebben ook. Veel mensen de je spreekt werken sochtens daar, dan smiddags een paar uurtjes vrij en dan werken ze savonds weer. Al moet ik wel eerlijk zeggen dat ik me zo nu en dan wel afvraag in hoeverre we dit altijd als productief moeten beschouwen.
Het nachtleven is hier in ieder geval zeer maar dan ook zeer de moeite waard. Hierover later meer

Argentijnen
Ik moest erg wennen aan het accent in Buenos Aires… het is ineens plazja (ipv playa) en jzo (ipv yo), pozjo (ipv pollpo) maar dat went snel. Verder erg vriendelijke en gastvrije mensen. Het is in ieder geval niet moeilijk om in contact te komen met de Argentijnen.
Bovendien is het leuk dat je hier totaal niet opvalt als butenlander. De mensen zijn hier zo gemixt: een creatie en mix van allerlei culturen.

Buenos Aires wordt de komende tijd mijn uitganspunt om terug naar Bolivia te gaan en om Brazilie, Paraguay, Uruguay (wat trouwens immens populair is onder de Argentijnen) en het zuiden van Chile en Argentinie te verkennen. Een geweldig gedachte natuurlijk! Ook komt Floor, een vriendinnetje uit Nederland mij voor drie maanden vergezellen tijdens mijn reis dus dat is natuurlijk helemaal leuk ! In ieder geval ga ik de komende tijd Buenos Aires even goed exploren!

nog een nachtbus verwijderd....

Argentina, wat een verschil!
Alles is ineens weer zo luxe en westers en toch met een Zuid Amerikaans tintje!
En het allerleukste zijn de prijzen: alles is te goedkoop! Je voelt je gewoon bijna schuldig als je de rekening krijgt na uitgebreid tafelen.

De eerste stop na San Pedro, Chile, werd Salta, een echte universiteitsstad (talloze jonge studenten) en een populaire vakantiebestemming van de Argentijnen. Salta is een super mooie, vredige en rustgevende stad. Met een kabelbaantje kun je een berg op waar je een mooi uitzicht hebt over de gehele stad. Op deze berg vind je talloze ´ontspannende´ argentijnen, van jong tot oud, met de onder meer bekende mate (hierover later meer).

Helaas had ik niet te lang de tijd in Salta. Ik weet dat ik hier nog een keer terugkom en ik heb wat vrienden die ik in Buenos Aires ga meeten.

Nog een nachtbus verwijderd van de stad waar ik al zo lang naartoe wil; zoveel leuke en enthousiaste verhalen gehoord, zoveel gelezen en mensen leren kennen uit die stad….!
Buenos Aires..... 19 uurtjes.....!

Atacama Woestijn

Enkele tours kunnen eindigen in San Pedro de
Atacama, een van de populaire reispots in Chile (en ligt goed op de route naar Argentina).

Ziek en sjagerijnig aangkomen in San Pedro, na een hel reis en grensovergang (bij de chileense grens duurt het forever aangezien alle bagage wordt gecheckt)..., zaten we daar ook nog eens vast. Het idee was om zo snel mogelijk naar Salta, Argentina te gaan. Volgens de lokale Bolivianen in Uyuni zou dit natuurlijk geen probleem opleveren. Alleen bleken in San Pedro alles behalve bussen die dag. Eerst volgende bus over drie dagen.....

San Pedro is een klein dorpje aan de Atacama Woestijn met veel hippies en artesanias, met een super relaxte en TRANQUILO sfeer.

Slaapplek
Maar ik haaaaaaatte die plek in het begin...Daar kwam ook nog eens bij dat San Pedro volledig vol zat met toeristen en vakantievierende chilenen dus praktisch nergens een slaapplek te vinden. Gelukkig kon een plaatselijke chileen ons uit de brand helpen: een super mooie plek, iets buiten het centrum, midden in de natuur voor weinig geld. Uiteindelijk moest ik me dus maar neerleggen bij het feit dat ik daar de komende dagen door zou brengen (niet zo heel slecht).....
En achteraf gezien maar goed ook, even gedwongen om uit te rusten:

Na een geweldige middag en nachtrust was ik de volgende dag weer helemaal fit (nou ja, niet overdrijven) voor een fietstocht door de Atacama woestijn. Een 5 uur durende tocht met op de terugweg een super zonsondergang. Na drie dagen San Pedro kon mijn langverwachte Argentina avontuur met Buenos Aires op de route dan beginnen (iets wat ik al heel lang wilde).

Immense Zoutvlaktes

Uyuni staat bekend om de immense zoutvlaktes ´Salar de Uyuni`, de grootste zoutvlakte ter wereld..op 3653 m en 12.000 vierkante km. Voor de rest heb je helemaal maar dan ook helemaal niets op deze plek te zoeken: een paar straten met wat lokale markten en talloze agencies die tours naar Salar de Uyuni aanbieden. Naast de ijzige kou voelt deze stad als het einde van de wereld.

Salar de Uyuni
Uyuni is dus een plek die je snel wilt vergeten. Gelukkig is dit mogelijk. Zodra de tour begint (op een saai ´cementario met treinen´ bezoekje na) kom je in een totaal andere wereld die zo onbeschrijfelijk fascinerend is: drie dagen in een jeep door de natuur, over zoutvlaktes, langs lagunes en slapen bij de lokale bevolking...Increible!!!

Helaas was ik dus al ziek voordat ik aan deze tour begon. Het slapen aan het water, in de ijzige kou, zonder kachel was dan ook niet de beste methode om te herstellen. Ik denk dat ik zelden zo ziek ben geweest.... (koorts, keelpijn, hoest, hoofdpijn en buikpijn) Met al mijn kleding, slaapzak en 5 extra dekens heb ik het gelukkig overleeft.

Dampende Geysers
Een van de hoogtepunten (voor mij ook enigszins dieptepunt) waren toch wel de dampende geysers om 5.00 uur sochtends. Dit hield in om 4.00 uur sochtends vertrek. Vraag me niet hoe het precies zit met die geysers. Eerlijk gezegd kan ik me hier namelijk weinig tot niets van herinneren.... Totaal ellendig, koud en ziek ben ik de jeep ingestapt en is het allemaal in een soort roes gegaan. Gelukkig dat ik als een lopend lijkje fotos heb gemaakt zodat de `herinneringen` enigszins bewaard zijn.

Zowel in de negatieve als positieve zin een onvergetelijke ervaring. Iets wat echt niet mag ontbreken tijdens een bezoek aan Bolivia.

de helrit naar Uyuni

Een rechstreekse bus zou er gaan naar Uyuni met een stop in Potosi.
In de bus kreeg ik van mijn buurvrouw al het vage vermoeden dat dit waarschijnlijk een overstap zou worden met een stop van bijna 5 uur... grrrrrr!

Potosi ligt op 4070 m en is hiermee dus de hoogste stad ter wereld. Dit houdt in dat een aankomst in de namiddag al de nodige kou kan betekenen, om over een avond op een busstation doorbrengen nog maar te zwijgen. Potosi is zoooooooo koud. Rond 21.00 uur zou de meest gamelle bus naar Uyuni vertrekken, wat natuurlijk niet het geval was.(nog redelijk, een uur later)

De Bus
Ik ben inmiddels best flexibel met bussen en kan bijna alles aan. Maar van deze bus moest ik toch echt wel even slikken: klein (echt een rammelblik), een veer die keihard in mn rug stak, geen beenruinte en een mega mega stank.
Voor de bus vertrekt komen de lokale kindjes de reizigers om geld vragen door ongelofelijk vals te zingen (schreeuwen) in de bus...erg pijnlijk en zo aandoenlijk om te zien. Als enige toerist tussen alle Bolivianen en kippen op het gangpad, kwam halverwege de reis een belg mij vergezellen, die later behoorlijk goed van pas kwam....

Ellende
Ik weet niet waar het ineens vandaan kwam.... In Sucre had ik toch echt de tijd gehad om uit te relaxen maar ik voelde me in de bus ineens zwaar ellendig: hoofdpijn, misselijk en het gerammel en geschud van die bus deed hier niet goed aan...Dit duurde ongeveer 8 uur, voor mn gevoel forever!

Na een helrit (ijskoud, schudden, rammelen) en een kotsactie uit het raam was het zo ver: de aankomst in uitgestorven Uyuni in de ijzige ijzige kou. Mijn grote belgische vriend werd als echte toerist heel chic opgehaald door een touroperator, ik als zielige, doch enigszins sterke backpacker natuurlijk niet.... Gelukkig was deze gastvrije Belg zo vriendelijk om mij naar een hostel te brengen waar ik afgesproken had met wat mensen om de Salar de Uyuni tour te doen.

Helaas hadden de mensen in het hostel niet echt zin in mijn bezoek want ik heb ongeveer een uur op de bel lopen drukken (in mn eentje op de stoep met al mn bagage, diep in de nacht, in de ijzige kou in de middle of nowhere) voordat er eindelijk een lichtje aanging.

Sucre

Ik blijf erbij Bolivia is echt te gek!!!!

Sucre, wat veel mensen niet weten inmiddels de hoofdstad van Bolivia, is alles behalve wat mensen in eerste instantie van Bolivia denken: veel cultuur, universiteiten, uitgaansleven, heel veel (modebewuste, gemiddeld rijkere) jongeren en erg relaxed. Echt zo een plekje waar je makkelijk kunt blijven hangen....

En zo denken meerdere mensen want het barst er van de nederlanders, duitsers en francosen die zich daar hebben gevestigd. Met name de Nederlanders overheersen: een aantal nederlandse bars, veel nederlanders die hier wonen vanwege een boliviaan(se) die ze aan de haak hebben geslagen en heel veel studenten die een spaanse talencursus volgen.

Sucre wordt ook wel de cultuurstad van Bolivia genoemd. Talloze festivals en evenementen worden er jaarlijks georganiseerd: van film en kunstfestivals tot internationale cultuur evenementen. Daarnaast is Sucre echt een studentenstad: veel studenten uit Bolivia, Argentinie en Chile studeren daar aan de verschillende universiteiten.´S avonds zitten de parken vol met hard lerende studenten, dat is echt dé hang out place en in het weekend barst het in de bars en discotheken van de losgaande feestende jongeren. Ik was behoorlijk verbaasd over deze stad.

Een heerlijke plek dus om een tijdje te vertoeven, na intensief reizen. Helaas werd deze tijd iets langer dan gepland, aangezien ik op een pakje uit Nederland moest wachten. Het zou 5 dagen duren, er natuurlijk al vanuit gaande dat dit minimaal een week zou worden, werd dit uiteindelijk 2 weken. Gedurende een week ben ik iedere dag bij de plaatselijke fedex koeriersdienst op bezoek geweest. Die gast (anibal genaamd) kan mij echt niet meer zien en ik hem al helemaal niet meer. Iedere dag kreeg ik te horen.... si, si morgen honderd procent zeker... maar nee hoor.... Zo een slome bedoeling...., ongelofelijk!

Na 2 weken had ik er dan ook schoon genoeg van en had ik het idee... ik haal het wel op, wanneer ik terugkom in Sucre (zoals ook in ik de planning staat). En ja hoor, ik de volgende dag 12 uur rijden verder, en mijn pakje is natuurlijk in Sucre aangekomen. Met een heel hoop gezeur en geregel is het pakje met alle mogelijke bussen richting Uyuni gekomen.

Death Road By Bike

Heel La Paz hangt er vol mee....'The most Dangerous Road in the World' oftewel 'Death Road' by bike.

Na vele spectaculaire verhalen had ik maar besloten dat deze ervaring niet mocht ontbreken.

Vroeg opstaan en een 5 uur durende tocht, downhill (rhhm, niet helemaal maar goed..) voor de boeg. Ik kom uit Amsterdam dus wat fietsen betreft ben ik wel iets gewend, dacht ik. Toch is dit een andere situatie... de ravijnen zijn immens en de weg is letterlijk een paar meter.

Het eerste gedeelte is prima te doen maar dan....een piep klein weggetje met het bord 'Death Road', heel veel mist en heel veel stenen. Het was even de twijfel of we verder zouden gaan of terug moesten keren vanwege de extreme mist. Doorgaan!! Vervolgens krijg je te horen dat het uitermate belangrijk is om aan de linker kant van de weg (de kant van het ravijn) te blijven fietsen aangezien er auto's langskomen....wist niet wat ik hoorde maar ja, daar heb je je maar aan te houden dan.

Het blijft een weg waar dagelijks tientallen auto's langsrijden. Alleen na zonsondergang is het niet mogelijk de weg te gebruiken, volledig afgesloten. Lijkt me toch erg vervelend als je iedere keer weer je leven op het spel moet zetten om ergens te komen. Ik moest wel erg lachen om het feit dat de meest zogenaamd 'coole' gasten al snel een beetje stiller werden.

Het gevoel van spanning blijft wel even aanhouden. Ik ben volgens mij wel wat gewend en niet super snel bang maar echt mn leven op het spel hoeft nou ook weer niet. Gelukkig klaarde de mist na enige tijd op en went het gevoel van optimale concentratie. Het blijft gewoon een bizar idee dat een steen op de verkeerde plek op de weg, op het verkeerde moment serieus het einde van je leven kan betekenen.

Af en toe wordt er gestopt en vertelt wie er op welke plek zijn neergestort. Je ziet dan ook regelmatig het verschrikkelijke gezicht van kleding, schoenen en busresten in het ravijn. Het schijnt, ik benadruk het schrijnt dat er weinig ongelukken met de fietsers gebeuren. De laatste keer, een maand geleden, is alleen een meisje haar fiets naar beneden gestort.

auto's
Hier auto rijden is een les apart....in een bocht wordt er een paar honderd meter van te voren getoeterd en als twee auto's of bussen elkaar moeten kruizen is dat een heel proces. Terugrijden of links, rechts, naar voren... wederom een verschrikkelijk gezicht! Het is namelijk echt centimeter werk en dat is nog zwak uitgedrukt.

terugweg
En achteraf moet ik zeggen dat ik me op de fiets best veilig voelde. Het ergste was de terugweg..... de rit eindigt in het mooie kleine dorpje Coroico, op de top van een klif met een onbeschrijfelijk panorama uitzicht. Vervolgens gaat de weg terug per minibus.....de rijkunsten van de mensen in Peru en Bolivia zijn al absurd, (de buschauffeurs scheuren door de bochten) en van deze rit had ik ook niet anders verwacht. Drie keer moest er een band worden verwisseld en meer dan 10 keer hebben we langer dan 10 minuten gewacht aangezien geen van de twee autos hun trots opzij wilde zetten en wilde terugkeren. Passeren was namelijk niet mogelijk

Goed dit moet je allemaal maar voorlief nemen want wat je onderweg allemaal ziet is zo ongelofelijk mooi: bergen, watervallen waar je doorheen fietst, wat een schitterende natuur!!
En ik kan het navertellen...hahah! Naast het feit dat mn handen mega rood zijn van het op de rem staan hebben we het allemaal overleeft en was het een super ervaring. Ik wil het echt nog een keer doen!

Bolivia

Ik heb de afgelopen tijd echt hardcore gereisd, bijna iedere dag van plek verwisseld om zoveel mogelijk highlights van Peru te zien. Vandaar dat ik niet echt de tijd heb genomen om een verhaal te schrijven. Ik loop dus behoorlijk achter maar begin gewoon bij het ’nu’......

Bolivia
Vanwege de onrust de afgelopen tijd in Bolivia, had ik eigenlijk besloten Bolivia maar even te laten. Aangezien de situatie nu weer rustig is (nieuwe president), ik super mooie verhalen heb gehoord en in Copacabana, aan het Lake Titicaca bij de Peruaanse grens, tijdens een uitstapje vanuit Puno, Peru, al even van de Boliviaanse sfeer heb kunnen proefen, dacht ik.... toch maar wel....

Het begon met een verschrikkelijke tocht vanuit Cuzco, Peru:

Ik kan dus echt niet meer tegen mensen die liegen hier. Ik ga van te voren al hele discussies met mensen aan, totaal nutteloos! Wees gewoon eerlijk, dan kan ik me dr op voorbereiden, maar leg ze dat maar eens uit???!!!

Cuzco-La Paz
Een rechtstreekse bus vanuit Cuzco naar La Paz: 15 uur!, niet het beste wat je kunt overkomen, maar goed..... te doen. Aangekomen op het busstation: .....jullie komen om 4.30 s’ochtends in Puno aan (de meest koude stad van heel Peru!!!!!!!), vervolgens wachten jullie daar 1.5 uur en dan gaan jullie rechtstreeks door naar La Paz....... Oh wat was ik al boos maar je kunt er helemaal niets aan doen.

Om te beginnen is de busrit van Cuzco naar Puno of andersom (die ik er op had zitten) een hel..... koud, koud, koud!, maar goed met slaapzakken, truien, dekens, handschoenen en mutsen ben ik tegenwoordig om alles voorbereid. Daarna 1.5 uur in de ijskou in Puno gewacht en toen wist ik het al....: in Copacabana, Bolivia, weer overstappen en wachten op de aansluiting naar La Paz.

Gelukkig is Copacabana echt een leuk, mooi en vredig stadje, dus geen drama om je daar even te vermaken. Ook de grensovergang is daar prima te doen. Vanuit Copacabana naar La Paz is nog ongeveer 5 uurtjes waarbij de bus ook op een vlotje een gedeelte van Titicaca oversteekt (dat gaat ntuurlijk via het, alles op zn tijd). Kortom een busrit van meer dan 21 uur…..Dan waardeer je ineens weer de rechtstreekse bussen.

La Paz
Anyway, La Paz heeft erg indruk gemaakt.
La Paz ligt super mooi. Vanuit de bus heb je al een schitterend uitzicht op deze stad tussen de bergen.

Indianencultuur
Bolivia is voor mijn gevoel echt nog heel puur en origineel. Meer dan de helft van de populatie is indiaan en dat zie je zeker terug in La Paz (wat een verschil met Lima, Peru) Waar je in Peru natuurlijk ook veel indianen tegenkomt overheerst deze bevolking in La Paz. Overal zie je indinanen vrouwtjes, met de meest kleurrijke kleding, doeken en bolhoedjes, uitgestald vanaf s'ochtends vroeg met spulletjes op straat zitten. Daarnaast, je zult het misschien niet geloven, straalt Bolivia echt iets vredigs uit. Ondanks de drukte en chaos aan mensen gaat alles op zn tijd en zn gangetje.

Heksenmarkt
Mijn hostel zit midden in de krieoelende mensenmassa, de heksenmarkt; een markt waar allerlei soorten kruiden en planten worden verkocht en skeletjes van babylama's te koop zijn. Er zijn speciale borden met allerlei soorten kruiden, snoepsoorten en lamaskeletjes, die vanuit de religie geofferd werden voor klimaatsverandering (jaja, geleerd tijdens de Tiwanaku ruines excursie, de indianen cultuur voor de incas).

In La Paz kun je werkelijk alles op straat kopen. Dat verbaast me keer op keer weer. En alles is zo goedkoop: 1 dollar is ongeveer 8 bolivianos. Op straat eet je uitgebreid voor 3 Bolivianos en in een goed restaurant misschien voor 15. Iets wat me verder meteen opviel: talloze feestwinkels met allerlei soorten confetti, slingers en andere nutteloze dingen waarvan ik het niet in me hoofd zou halen om te kopen.

Fiesta's
De volgende dag was het dan ook uitgebreid feest in La Paz. Ik heb zelden zo een chaos in het centrum van een stad gezien: autos, verkopers, marktjes, optochten, muziek, tribunes, eten en mensen.

Deze dag was het praktisch onmogelijk om aan de andere kant van de stad te komen. Ik heb het niet eens geprobeerd.
Op een aantal plekken (kleine poortjes) kon je eens in de zoveel tijd de straat oversteken. Maar daar bevond zich dan ook een rij, bestaande uit een paar honderd mensen waarvan er misschien 3 per 10 minuten door konden. En echt niemand die zich druk maakt....

Een indiaanse vrouw op de markt begon tegen me te praten en vroeg wat ik er allemaal van vond. Zij vertelde dat ze al die feesten maar niets vond. Ze heeft een half uur lang gepraat over haar leven en vond dat alle feesten onder meer een reden waren van de grote armoede in Bolivia. Er zijn zoveel feesten, het hele jaar door. Het doet me dan altijd wel weer wat dat iemand dat dan op zo een manier met mij wil delen.

Een paar dagen de tijd genomen om de stad te verkennen: marktjes, plaza’s, musea’s waarvan het Coca museum echt een aanrader is.

Coca in La Paz
Aangezien ook La Paz zich op dusdanige hoogte bevindt (3660 m) is het belangrijk Coca bladeren te kouwen (dit helpt tegen hoogteziektes). Dit is een eeuwenoude traditie en werd vroeger met name door de mijnwerkers als onmisbaar beschouwd. Het Coca Museum laat dit allemaal zien: van oude tradities, noodzaken tot aan de westerse cultuur die daar natuurlijk weer misbruik van moet maken.

De Coca thee is nog wel te drinken maar ik moet zeggen die bladeren kouwen vind ik maar niets... Gelukkig, ik zal het niet te hard schreeuwen, valt de hoogte me nog mee. Zowel in Puno, Cuzco als in la Paz blijft het af en toe bij kortademigheid.