wijnen, raften en ontspannen in de Argentijnse stad Mendoza

shitterende plaza’s, mooie boulevards, goede restaurants met goed en lekker eten, veel cultuur en een relaxed nachtleven. De Argentijnse wijnstad Mendoza straalt werkelijk de eeuwige rust uit en mensen genieten hier daadwerkelijk van het leven.

‘Alles op zijn tijd’ is hier volgens mij de instelling. Vanwege de hitte die hier overdag heerst is er ook weinig te beginnen: niets meer dan een beetje in het park hangen. Overdag zijn de straten uitgestorven. ‘s Avonds komt men hier pas weer tot leven: de plaza’s en terrassen zitten dan vol met mensen en artesanias die hun kunsten verkopen.

De Mendoza regio produceert bijna 70 % van de Argentijnse wijn. Wijnliefhebbers komen hier dus volledig aan hun trekken. Daarnaast biedt Mendoza talloze watersportmogelijkheden (een van de beste plekken om te gaan raften), wijntours en trektochten in het Cerro Aconcagua’s (een schitterend gebergte).

Voor de mensen die de film ‘7 years in Tibet’ hebben gezien en dachten dat deze film in Tibet was gedraaid….
Niet waar… Uspallata, een klein bergdorpje vlakbij Mendoza staat geheel in het teken van het bezoek dat Brad Pitt en cameraploeg daar tijdens de opnames brachten. Hier vind je nog echt de stekjes waar je geen massa’s toeristen tegenkomt.

Na ultieme ontspanning in Mendoza is het tijd voor 'back in the reality'. Vanuit deze Argentijnse stad kun je met één nachtbus heel makkelijk en comfortabel naar de Chileense hoofdstad Santiago reizen .

mecca voor 'climbing': El Chalten, Fitz Roy!

Met fascinerende berguitzichten een 'must' voor wandelaars, daarnaast hét mecca voor trekking, kamperen en mountaineering. World class bergbeklimmers komen hier naartoe om de uitdaging aan te gaan: De Fitz Roy beklimmen!

El Chalten
El Chalten, op een paar uur afstand van El Calafate, is een klein bergdorpje gelegen in de rivervalley aan de voet van het 3441 m hoge Fitz Roy gebergte. El Chalten ligt werkelijk in de middle of nowhere, rondom El Chalten is urenlang geen bewoonde wereld te vinden.

Talloze professionele bergbeklimmers wagen hier een poging aan vriend 'Fitz Roy'. Het succes is grotendeels afhankelijk van de zware weersomstandigheden en schommelingen hiervan… veel regen, wind en kou. Chalten is daarom ook niet toegankelijk van april tot oktober (de winter)

Voor de iets minder geoefende fanatiekelingen… wij… hahah, zijn er ook verschillende mogelijkheden. Wij besluiten een ice trek te ondernemen…. Vraag me niet waarom want het is namelijk een 11 uur durende trektocht door de sneeuw…! Helaas ben ik al een paar dagen goed aan de `race`. Tijdens onze Torres Del Paine tocht heb ik dit weten te verminderen met keiharde stoppers. Maar nu een week later, is er helaas nog geen verbetering te merken.

ellendigheid
Na ongeveer drie uur lopen, bij het eerste stoppunt voel ik me dan ook heel erg zwak; ben onderweg een paar keer over mn nek gegaan en erg duizelig….. ik twijfel dan ook heel erg.....! Ik ben niet iemand die opgeeft, dat hoort niet bij mij…. Haha. Maar dit keer besluit ik niet mee te gaan… ik voel me niet geheel instaat om 9 uur door de sneeuw en bergen te gaan bankjeren/klimmen,.

Aangezien mijn staat van zijn niet geheel normaal is, word ik in een tent gezet en slaap ik daar een paar uurtjes. Vervolgens besluit ik in mn eentje 3 uur terug te gaan lopen. Je kunt hier echt niet verdwalen als je het pad volgt, hoop ik. De tocht lijkt oneindig te duren. Na ieder half uur moet ik zitten en andere vervelende dingen waarvan ik jullie de details zal besparen….

rust en herstel
Anyway, na een paar dagen voelde ik me weer iets beter. El Chalten is wat dat betreft echt de plek om tot rust te komen. Ook heb ik alle restaurants uit kunnen proberen. Ik heb na mijn herstel alleen maar honger gehad… hahah!
Helaas El Chalten op een andere manier ervaren dan de gemiddelde bezoeker maar me desaniettemin goed vermaakt en hersteld.

gletsjers en ijsblokken

gletsjers en ijsblokken
Vanaf Puerto Natales, Chile wordt onze volgende bestemming, het Argentijnse ' El Calafate' .

Ik ben nu echt in een fase dat de busritten me de strot uitkomen en ik het echt even niet meer aankan…Gelukkig is El Calafate maar 5 uurtjes, dus dat valt mee. Moe en voldaan van onze fascinerende trektocht gaan we ons volgende avontuur tegemoet.

El Calafate
El Calafate, staat bekend om de adembenemende gletsjer Perito Moreno en het Parque Nacional Los Glaciares. In het stadje, El Calafate, zelf wil je niet te lang blijven. Het is werkelijk gebouwd voor de toeristen…: een paar straten vol met restaurants, souvenir-shops, internetcafes en hotels. Ook voor de Argentijnen is dit namelijk een populaire vakantiebestemming.

Er zijn talloze mogelijkheden om het gletsjer-spektakel te bezoeken . Je kunt de gletsjers beklimmen, verschillende ice hikes maken, een boottocht langs te gletsjers maken of gewoon bij het uitzichtspunt de gletsjer bewonderen ( onze versie dus)

Aangezien Patagonie vanwege het toerisme tamelijk prijzig is en wij nog enigszins vermoeid van onze trek nagenieten.. heheh kiezen wij voor de makkelijkste en goedkoopste optie; in een busje op weg naar de gletsjer.

Perito Moreno
En het is inderdaad behoorlijk spektaculair: een immense ijsberg ( 1600 vierkante km met een hoogte van 60 m). Wanneer de zon op de gletsjers schijnt wordt het uitzicht NOG mooier.

Zo nu en dan hoor je een denderend geluid en dan ben je eigenlijk al te laat.... Regelmatig breken er namelijk ijsblokken af die in het water vallen en voor een oorverdovend geknal zorgen. Toch zien we er een paar indonderen.

Perito Moreno is mooi en impressive maar erg toeristisch. Je staat met zn allen op een utzichtspunt naat een ijsberg te kijken. Het is iets wat je absoluut gezien moet hebben maar geen plek om dagen door te brengen.

Het ‘einde’ in zicht

‘Volgens mij is er toch iets niet helemaal juist met mijn slaapzak’. Na weer een bittere koude nacht achter de rug met veel wakker liggen raap ik mezelf weer samen voor de volgende pittige wandeldag. Vandaag is namelijk de dag van de ‘Torres’.

We zijn inmiddels in een topconditie! We lopen dan ook in een ‘lekker strak’ tempo; alsof we al jaren niets anders doen… haahh!! Na klimpartijen over talloze beekjes en rotsjes door de bossen met hier en daar een topuitzicht, arriveren we voordat we het weten op het cruciale punt….’de plek waar de werkelijke klimpartij naar de Torres begint’. Velen zijn ons voorgegaan en stelden ons al op de hoogte van de nodige inspanning en vermoeing. Deze ‘weg’ is namelijk één rechte stijle stenen en rotsenmassa omhoog!

de echte klimpartij
Honderd duizend rotsen overbruggen en beklimmen, over kleine riviertjes springen, nog meer stenen en rotsen, brandende zon, zweten en hier en daar een vermoeide voorbijganger: Het is werkelijk erg bijzonder maar behoorlijk…. Pfff! Na een dikke 45 minuten klimmen en ik er heilig van overtuigd ben de top toch bijna te hebben bereikt, krijg ik het nieuws dat ik nog wel zo’n 15 min te gaan heb. Jammmuurr..! Ik vind het toch verbazingwekkend dat hier nog niet heel veel ongelukken zijn gebeurt. Er hoeft maar één steen of rots een beetje los te zitten en het is flink mis.

WOW!
Na enkele tijd bereiken we de top. WOWWWWW!!!! Het is nog een beetje bewolkt dus de gehele torens zijn nog niet te zien. Maar dit verandert snel….Binnen enkele tijd schitteren de hoge torens in de felle blauwe lucht. Echt super! Er komt wat doorzettingsvermogen bij kijken maar het is zo zeker de moeite waard.

Down-hill
Down-hill kan ik mijn lol niet op.. Ik neem het risico en ga cross-rock naar beneden, ben nu zo kapot dat ik gewoon energie overheb???!!!! Best eng maar wel erg gaaf.

terug naar de bewoonde wereld
Onze hardcore- trektocht zit er helaas bijna op en het moment ‘van terugkeren naar de bewoonde wereld’ is bijna in zicht. We lopen in een aantal uur terug, pakken onze tent en spullen bij elkaar en gaan op weg om het laatste stuk te voltooien. Na nog een paar stukjes up-hill zien we vervolgens heel in de verte in een dal de camping met verbinding naar de bewoonde wereld.

Helemaal gesloopt keren we terug naar Puerto Natales. Wat een bijzondere en geweldige ervaring!

spanning en sensatie tussen de gletsjers en sneeuwtoppen?!

Koud, koud en nog eens koud. Mijn slaapzak zegt dat ie tot – nog iets gaat maar helaas….
Uit pure nood maar al mijn kleding en zelfs muts en sjaal omgedaan. De grond was keihard en veels te ongelijk waardoor ik steeds weggleed, de kou van de bodem echt te heftig en ontelbaar vaak wakker geworden. Dat was mijn eerste nacht in een tent in ‘ Torres Del Paine’.

Iedere keer wanneer ik wakker werd lag Floortje heerlijk te slapen. Zij had dan ook een best goede nacht gehad. Niet eerlijk! hahaha

programma
Vandaag ben ik jarig en hebben we wederom een prachtig programma voor de boeg. Eerst iets van drie uurtjes naar camping ‘ Los Cuernos’ (pauzepunt) en dan 5 uurtjes door naar camping ‘ Torres’, waar we de nacht door zullen brengen.

lotgenoten
De zon schijnt lekker, alleen is het best fris. We lopen een paar uur langs het schitterende meer, over honder duizend rotsen. Hier is de wind behoorlijk heftig. Onderweg kom je hier en daar een medewandelaar tegen, die de omgekeerde route loopt. Aangezien het zo stil is en je je letterlijk in de middle of nowhere begeeft, hoor je je lotgenoten al van verre aankomen. (Gelukkig zijn het er niet zo veel). Torres Del Paine is toeristisch maar gelukkig nog niet verpest. Toeristen zijn er maar je kunt ook zomaar een paar uur niemand tegenkomen: echt met jezelf in de natuur..hahaha. Wanneer je een medewandelaar tegenkomt, groet je en kijk je elkaar meestal begripvol aan... hahah. De een heeft het zwaarder dan de andere met alle bagage. Soms verbaas je je werkelijk over de voorbereidingen die de mensen hebben getroffen…. Wandelstokken, handige snufjes, inpakmanieren. Ook ben ik zwaar onder de indruk van de oude mensen die je daar tegenkomt. Met hun wandelstokken prikken ze fanatiek in de grond en passeren ze je in een razend tempo zonder enig probleem.

bikkelen
We hadden het al gehoord… het tweede deel zou wel even bikkelen worden, aangezien het veel up-hill wordt. En: waar…….!!! We lopen urenlang door de bergen en de rugzak snijdt lekker in mijn vel. Tijdens de berg omhoog raak ik dan ook eerlijk gezegd, zo nu en dan behoorlijk gefrustreerd maar goed… wat kun je doen?!

De natuur is echt ongelofelijk: een grote sneeuwberg op de achtergrond, grote en diepe dalen, zo dicht bij de sneeuw en alles is groen met talloze bloemen. Na een paar uur lopen zien we heel in de verte over de bergen en dalen, om het zo mooi maar even te noemen, een huisje. Dat moet als het goed is onze camping zijn.

verdwaald?!
Maar na nog een paar uur verder, gaan we ons een beetje zorgen maken. We klimmen alleen maar en het lijkt alsof we alleen maar verder van de camping afkomen. Ik heb een tijdje geleden inderdaad een bordje gezien met ‘ Chileno’, de andere camping, nog drie uur en we zijn nu al een goede twee uur weer onderweg. De kans is dus groot dat we of verdwaald zijn of de afslag hebben gemist. De weg, ofwel iets wat op een paadje lijkt, is niet zo duidelijk. Daar komt bij dat de weg hier echt stijl is, gewoon niet leuk meer.

We beginnen na 8 uur, die we er bijna op hebben zitten, dan ook behoorlijk sjacherijnig te worden. Gelukkig komen we na een tijdje weer twee medewandelaars tegen. Zij zijn opweg naar camping Chileno. Afslag gemist dus. Aangezien het nog maar 1.5 uur is, besluiten we door te bikkelen. Het laatste stuk is wederom incredible wat uitzichten betreft. We lopen langs een immense klif met een super uitzicht. Na heel veel stijgen en echt kapot te zijn, bereiken we de hacienda, een schitterende plek tussen bergen en kliffen en een uitzicht op de ‘ Torres’. Ze zijn alleen nog zooover weg.

de warme maaltijd
Ik ben echt bang voor deze tweede koude nacht. We liggen nu namelijk pas echt hoger. Maar het maakt me allemaal niet zoveel uit. We staan nu op een betaalde camping waar we warm water kunnen krijgen, binnen lekker warm kunnen zitten en voor een Chileens vermogen uitgebreid kunnen eten. Ik vind dat we op mijn verjaardag, met deze 10 durende wandeltocht van vandaag echt even goed mogen tafelen. Na eerst een uur onder de warme douche te hebben gestaan (ik ben letterlijk in de douche gaan zitten, zo goed deed dat), begeven we ons aan het eten. De maaltijd is simpel maar lekker en we eten echt alsof ons leven er vanaf hangt.

Het is een zeer bijzonder gevoel: met je tentje tussen de sneeuwtoppen en een uitzicht op de bekende ‘ Torres’ . Morgen zullen we deze inmiddels 'gemaakte' vrienden als het goed is gaan bereiken.

De Eerste Dag

Ik zal me even voorstellen: ik, best primitief ingesteld maar totaal geen ervaring met kamperen en/of tenten, (sterker nog.. houdt hier helemaal niet van), koukleum, houdt niet van koken, wel van eten… heheeh, niet de grootste wandel-liefhebber; gaat een 4 daagse trektocht, tussen de gletsjers en sneeuwtoppen maken met rugzak en al op de rug, slapen in een tent in de natuur en een poging doen om met een klein gasstelletje iets eetbaars te maken,….. mmmmmm????!!!!!!

Het avontuur begint om 6.00 uur s’ ochtends. Met een speciale bus rijden we aan aantal uur naar Nacional Park Torres Del Paine. Onderweg stoppen we een aantal keer voor de bekende foto’s, zien zien we vossen, kondors en de eerste blik op ons doel dezer dagen: de bekende ‘Torres’, heel in de verte. Het is werkelijk nu al schitterend. Na een paar uur rijden arriveren we bij ons begintpunt, de ferry. Alleen het stukje van de bus naar de ferry lopen is al behoorlijk vermoeiend. Dat belooft wat! Met de ferry varen we naar de overkant: het water is super blauw en links en rechts heersen grote ijsbergen. Als we de overkant bereiken staat daar een hele groep mensen klaar om terug te gaan… Het leek ons een goed plan om te kijken hoe zij er inmiddels aan toe zijn… helaas niet al te best dus dat belooft niet veel goeds.

Daar gaan we dan….! Het zogenaamde registreerpunt is helaas niet open… mmmm??!! We beginnen dus maar gewoon met lopen. Het is volgens mij zo een kleine 5 uur naar onze eerste bestemming. Waar zijn we aan begonnen?!!!!!!!!!!!!!!!!!! Twee onervaren meisjes op stap in Torres Del Paine. Gelukkig is er maar een pad en is het echt onmogelijk om te verdwalen. Heel in de verte hebben we de Torres voor ogen. Daar moeten we als het goed is over 4 dagen uitkomen…..We lopen door smalle paadjes omringd door bijzondere fel-rode bloemen, langs immens blauwe lagunes en om ons heen bergen, sneew en sneeuwtoppen. Het komt allemaal net uit een plaatjes boek, zo immens mooi is het.

eerste 'camping'
Na een paar uur begint de rugzak wel goed in mijn vel snijden. En wanneer we de berg een paar keer flink omhoog moeten, valt het dan ook even tegen. Desalniettemin bereiken we de eerste camping behoorlijk snel. Nou ja..camping: een plek om je tent op te zetten met een hokje waar je naar de wc kunt en evt wat water kunt halen. Ik vrees nu al voor de ergste kou…..De temperatuur-schommelingen zijn hier namelijk gigantisch. De zon kan fel schijnen, een half uur later kan het met bakken uit de hemel komen en dan ineens komt de sneeuw je tegemoet. Met name s’avonds koelt het dan ook erg af.

De Valley
Als we de tent op hebben gezet (verbazingwekkend snel met grote dank aan Floor) besluiten we nog een wandeling te maken naar de Valley. Gelukkig zonder rugzak. Dit is namelijk pas een echte klimpartij. We klimmen letterlijk een paar uur over de grootste stenen en rotsen en rivieren met een immense ijsberg voor ons. Ik verbaas me erover dat mensen hier met hun rugzak kunnen lopen. Helemaal aan het eindpunt is namelijk ook een mogelijkheid om de nacht door te brengen. Af en toe rusten we even uit op een rots want de moeheid begint nu wel echt een beetje toe te slaan.

De eerste nacht tegemoet
Na een paar uur keren we terug naar de camping. Inmiddels zijn we omringd door een kolonie israeliers. Met alle respect maar het zijn niet mn allergrootste reisvrienden. Desalniettemin proberen we toch wat te socialisen en met succes. We krijgen thee!!! En dit is echt een dankbaar moment, het begint namelijk stervens koud te worden. Met een beetje eten, bereid met onze gewledige gasjes en pannetjes, gaan we de nacht tegemoet. Morgen ben ik jarig! Wat een bijzondere plek om mijn verjaardag te vieren.

Trektocht stress en voorbereidingen

Correctie: deze komt nog voor El Calafate

Opvallend is dat Chile erg prijzig is. Je hebt helaas vaak met Europese prijzen te maken. Na een dagje in het Chileense Punta Arenas te hebben doorgebracht verplaatsen we ons met de bus naar Puerto Natales, het toegangspoort-plaatsje naar het incredible Nacional Park ‘ Torres Del Paine’

Torres del Paine is een schitterende natuurgebied in Patagonia, een van de beste trek-‘paradises’ van de wereld. Talloze natuur en wandel-liefhebbers komen hier naartoe voor een onvergetelijke trektocht.

Puerto Natales
Heel Puerto Natales is hier dan ook volledig op ingesteld. Supermarkten met speciale meeneem-pakketten, oploszakjes, tent en trekverhuur en natuurlijk toeristen. Verder is Puerto Natales koud en uitgestorven, een plek waar je eigenlijk echt niet lang wil blijven, laat staan in de winter.

Aangezien wij helaas niet behoren tot de groep van eerste-klas wandel-liefhebbers, laat staan met ervaring in het kader van trekken en wandelen, en wij een keiharde trektocht door Torres Del Paine in de planning hebben staan, besluiten we op advies van medereizigers, naar de ‘Erratic Rock’ te gaan, een super leuk hostel met de most experienced Patagonia trekkers.

informatie en voorbereiding...
In the Erratic Rock laten we ons uitgebreid informeren over de mogelijkheden. De hele route heeft een soort ‘W’ vorm. Om de gehele route te doen kun je het beste met de ferry naar het beginpunt gaan en bij de Torres eindigen om deze wellicht met zonsopgang te bewonderen. In het park zijn een aantal campings: betaalde en onbetaalde. Ook is er op sommige campings de mogelijkheid binnen te slapen en te eten. Aangezien dit niet geheel in ons budget past, wordt het voor ons de tent en kookoptie Tent, matjes en kookspulletjes dus mee op de rug…..ohohoh waar beginnen we aan??!!!

Twee campings (begin en eindpunt) zijn bereikbaar per bus. Voor de rest, in het park zelf, ben je dus aan je lot overgelaten en eenmaal erin kun je niet meer terug. Maar het schijnt allemaal prima te doen te zijn dus we schijnen ons geen zorgen te hoeven maken.
Een aantal andere overgetelijke tips:
-neem een bidon mee. Wanneer je op een betaalde camping staat (soms kom je hier namelijk niet onderuit), kun je deze met warm water vullen en als kruik gebruiken.
-het water is zo schoon en puur dat je water uit de beekje kunt drinken…. Ohhhh wat mooi!! Heheheh
- zonnebrand creme en een zonnebril. De zon is hier namelijk zeer intens en fel vanwege de ozonlaag. Ik ga dus voor een schitterende Elvis bril, die ik daar gelukkig bij iemand kan lenen. En smeren, smeren, smeren. In Punta Arenas kwamen we mensen tegen die letterlijk de vellen aan hun gezicht hadden hangen. Erg shocking!

Aangezien het de komende dagen wat eten betreft zwaar afzien wordt, (we kunnen niet alles meeslepen) doen we een poging om de laatste avond in de bewoonde wereld even iets leuks te zoeken om te eten en te drinken. Maar helaas.. het enige wat we vinden zijn uitgestorven plekken met groene TL lichten en een aantal bejaarden.

Ach ja…. Je bent hier natuurlijk ook voor de natuur. Morgen zal ons grote avontuur beginnen... aaahhh!

gletsjers en ijsblokken

Vanaf Puerto Natales, Chile wordt onze volgende bestemming, het Argentijnse ' El Calafate' .

Ik ben nu echt in een fase dat de busritten me de strot uitkomen en ik het echt even niet meer aankan…Gelukkig is El Calafate maar 5 uurtjes, dus dat valt mee. Moe en voldaan van onze fascinerende trektocht gaan we ons volgende avontuur tegemoet.

El Calafate
El Calafate, staat bekend om de adembenemende gletsjer Perito Moreno en het Parque Nacional Los Glaciares. In het stadje, El Calafate, zelf wil je niet te lang blijven. Het is werkelijk gebouwd voor de toeristen…: een paar straten vol met restaurants, souvenir-shops, internetcafes en hotels. Ook voor de Argentijnen is dit namelijk een populaire vakantiebestemming.

Er zijn talloze mogelijkheden om het gletsjer-spektakel te bezoeken . Je kunt de gletsjers beklimmen, verschillende ice hikes maken, een boottocht langs te gletsjers maken of gewoon bij het uitzichtspunt de gletsjer bewonderen ( onze versie dus)

Aangezien Patagonie vanwege het toerisme tamelijk prijzig is en wij nog enigszins vermoeid van onze trek nagenieten.. heheh kiezen wij voor de makkelijkste en goedkoopste optie; in een busje op weg naar de gletsjer.

Perito Moreno
En het is inderdaad behoorlijk spektaculair: een immense ijsberg ( 1600 vierkante km met een hoogte van 60 m). Wanneer de zon op de gletsjers schijnt wordt het uitzicht NOG mooier.

Zo nu en dan hoor je een denderend geluid en dan ben je eigenlijk al te laat.... Regelmatig breken er namelijk ijsblokken af die in het water vallen en voor een oorverdovend geknal zorgen. Toch zien we er een paar indonderen.

Perito Moreno is mooi en impressive maar erg toeristisch. Je staat met zn allen op een utzichtspunt naat een ijsberg te kijken. Het is iets wat je absoluut gezien moet hebben maar geen plek om dagen door te brengen.