Braziliaanse lokale vriendelijkheid of gevaar?!

Een Nederlands vriendinnetje (tijdens een eerdere reis naar Ecuador, ontmoet) zou mij voor twee weken in RIO op komen zoeken...
even zon, zee en strand ofwel even bijkomen van het reizen..heheh! Ik weet dat het belachelijk klinkt om te zeggen maar reizen is echt vermoeiend.

In Santa Cruz, Bolivia een goedkoop vluchtje geboekt aangezien over land te lang zou duren. Mijn vlucht zou via BSAS gaan dus kon ook nog even tijd doorbrengen mijn Argentijnse love. En daarna richting het `RIO DE JANEIRO`, wederom een stad waar je zoveel over hoort. Ik probeerde dan ook echt een aantal keer goed te beseffen: `wow! ik ga naar Rio!`
Maar goed… het zogenaamde paradijs kent ook zijn nadelen want de verhalen en de gemiddelde reisgids informatie liegen er niet om.... behoorlijk hoog criminaliteitsgehalte en veel medereizigers die slachtoffer zijn geworden van heftige berovingen... hhhmmmm!!!

Met de nodige voorzichtigheid kom je aan op het vliegveld, waar je meteen met het onbegrijpelijke portugees wordt geconfronteerd. Al lijkt deze taal hier en daar misschien op het spaans, het is behoorlijk wennen.

bussen
In het kader van de financiën, Rio schijnt gemiddeld iets duurder te zijn dan in de rest van Zuid Amerika, besluit ik het iets minder decadent aan te pakken en de taxistandplaats voorbij te lopen. Met de vooraf uitgezochte ´veilige´ bus dus, richting Ipanema; het trendy, hippe en voor zover laatst vernomen informatie, veiligere gedeelte. Na een tijdje in de bus door het DRUKKE en HECTISCHE stadscentrum te hebben gereden, maar eens in mn beste mix van spaans en portugees vragen waar ik het beste uit kan stappen. De Ipanema blvd is namelijk lang. De meest chic geklede man, waarbij ik enigszins een vertrouwd gevoel bij kreeg, leek me wel een goede keus. Hij kon het me dan ook prima uitleggen, benadrukte alleen wel dat de straat die ik noemde wel beetje gevaarlijk kon zijn en ik erg voorzichtig moest zijn met al mijn spullen…… (ik ben zoals altijd natuurlijk ook nu weer vol bepakt)
´ohhh nee en dat ook nog laat op de avond. Had ik toch maar een taxi genomen…!!´

braziliaans gezelschap
Toen ik uitstapte bleek deze meneer ook uit te stappen….. beetje dubieus!! hij vond dat een meisje daar om die tijd (behoorlijk laat op de avond) niet in dr eentje moest lopen (dat zou hij zijn kinderen nooit toestaan… Jaaaaaajaaaaa) en zou een stukje meelopen om me het aan te wijzen. Wat moet je daar dan weer van denken? Vriendelijkheid of gevaar? Hij vertelde dat deze straat eindigt aan de rand van een favela waar je dus inderdaad als toerist niets hebt te zoeken. Natuurlijk zat mijn hostel niet ion dat gedeelte, dat had ik ook wel kunnen bedenken. Dit zit natuurlijk gewoon in het bruizende toeristenmekka (he, bah); een super drukke buurt met verkopers, talloze mensen, bars, restaurants, fruitbarretjes, winkels etc. Niets om me zorgen over te maken maar ja, wel een leuke kennismaking met de lokale vriendelijkheid van de mensen. Na een conversatie over het leven in Rio was het dan ook klaar en ik ´veilig´ bij mijn hostel aangekomen. Een leuk begin van mijn BRAZIL avontuur. Ondanks het hoge toeristen en commerciele gehalte in Ipanema, denk ik dat ik me hier de komende tijd best goed ga vermaken.

in de vervoersvrachtwagen naar Santa Cruz

Het eigenlijk plan is om vanuit Villa Tunari, Chapare de bus naar Santa Cruz te pakken. Aangezien het allemaal vaag is of en wanneer de bussen gaan, regelen onze Boliviaanse vrienden een lift voor ons.

Voor we het weten zitten we in een grote vervoersvrachtwagen met een typisch indiaans vrouwtje op de achterbank en twee Bolivianen aan het stuur. Zij komen uit la Paz en vervoeren, jawel ketchup en mayonese.... hahahah. Bij iedere drugscontrole wordt dit dan ook uitgebreid gecontroleerd. Het helpt dat er toeristen in de auto zitten. Het gaat namelijk allemaal wat sneller, volgens de bestuurder. Een aantal uurtjes voel ik me goed tot redelijk veilig. Met vrolijke Boliviaanse Kumbia melodietjes scheuren we de weg over.

Maar na enige tijd krijgt de buschauffeur dorst en wordt het bier uit de kast getrokken. Helaas blijft dit niet bij 2 of drie biertjes maar blijft dit maar doorgaan en hou ik de tel niet meer bij. Tja, wat doe je dan..? je kunt moeilijk uitstappen in de middle of nowhere....Deze meneer vertelt mij vervolgens ook nog eens dat hij op deze weg wel even goed moet opletten. Hier is namelijk geen licht.... Ik probeer maar rustig te blijven en een beetje gezellig met hem te converseren. `We zijn uiteindelijk het grootste voertuig`, probeer ik me maar in te praten.

Al slingerend arriveren we uiteindelijk in Santa Cruz... pfff. Ook ons indianenvrouwtje heeft het een aantal keer even benauwd gehad, alleen is zij hier aangewend, meldt zij... ´We doen dit iedere week twee keer, van La Paz naar Santa Cruz.. (twee dagen rijden)´. Al met al hebben deze mensen ons super geholpen. We hoefden niet eens iets te betalen. De bestuurder regelde een `veilige` taxi en zo arriveerden wij dus heel en al in het centrum van Santa Cruz

In het begin van deze liftactie was ik wel behoorlik scpetisch.. liften in Bolivia, bij wildvreemde mensen in de auto!!!!!!!!! De aanwezigheid van het indianenvrouwtje stelde mij enigszins gerust. Het blijft in dit soort landen moeilijk: wie moet je vertrouwen en wie niet? je blijft een wandelende geldbron voor veel mensen. Je kunt de verkeerde aantreffen maar je kunt ook mensen leren kennen die het echt goed met je voor hebben....

Santa Cruz is Bolivia´s tweede grote stad. Santa Cruz is totaal niet Boliviaans voor mijn gevoel: veel mooie, rijke en luxe huizen en villa´s. Het centrum is nietszeggend, weinig cultuur en veel nieuwbouw. In deze stad zit al het geld, iets wat mij al eerder was verteld.
Het is fijn om op dit soort plekken even je dingen te kunnen regelen. Er moeten vluchten worden geboekt. Ik moet namelijk al heel snel weer in Brazil zijn, aangezien ik daar met mensen heb afgesproken.

Na twee dagen Santa Cruz besluiten we naar Samaipata te gaan, dé relaxte weekenspot voor de Santa Crucena´s. Met een klein minibusje arriveren we na 3 uur in een klein dorpje in de schitterende bergen van de Cordillera Oriental.

Onze cabana, ofwel een volledig, super en groot appartement, kost ons 10 dollar per nacht.
Veel is er niet te doen in Samaipata, ´relaxen´ is eigenlijk het belangrijkste. We bezoeken de pre-inca ruines, El Fuerte, die verstopt liggen in de Boliviaanse bergen. Er is niet veel over van deze ruines. Het doet dan ook een beetje te onder aan eerdere ruines. Maar wat wil je ook, als je Machu Pichu hebt mogen gezien? Toch blijven de die ruine- bezoekjes speciaal: ze hebben allemaal hun eigen verhaal, andere ligging, andere resten etc. Deze omgeving is wederom adembenemend: uitzicht over de bergtoppen met weinig toeristen. Dat alleen al is een reden om hier naartoe te gaan

S´avonds wagen we ons in het plaatselijke nachtleven: een disco met jongeren die los gaan op de Kumbia muziek. Natuurlijk doe ik ook een poging. Als toerist ben je hier alleen al een attraktie dus laat ik het maar hierbij.

Ik weet niet hoe we het voor elkaar krijgen maar we weten in dit dorpje ook nog te verdwalen. We moeten namelijk ergens een berg op lopen. Aangezien dit dorpje niet echt van lichten is voorzien, lijken alle bergen ineens verschrikkelijk op elkaar. Maar natuurlijk komt het wel weer goed

De volgende dag weer terug naar Santa Cruz. Ik doe nog snel een aantal illegale cd-inkopen, voordat ik me op dure Braziliaanse bodem ga begeven.

Parpenten & Raften

In Sucre maakten we kennis met parapenter John uit Cochabamba. Hij wilde ons wel zijn stad laten zien. Super natuurlijk!

Vanuit La Paz besluiten we de nachtbus naar Cochabamba te pakken, een stad waar ik tijdens mijn vorige Bolivia bezoek niet ben geweest.
Veel mensen in Bolivia waarschuwen je voor grote steden als La Paz, Cochabamba en Santa Cruz, dus met de nodige voorzichtigheid gaan we natuurlijk die kant op. De nachtrit is deze keer verschrikkelijk voor mij. Een stoel die niet geheel vastzit; iedere keer wanneer ik beweeg klapt mijn stoel mee. Daarnaast zit ik naast een bloedhete kachel die de hele nacht op maximale stand staat te loeien.

Stadtourtje
Cochabamba is een mooie en groene stad, met een heerlijk klimaat, iets wat ik in eerste instantie niet had verwacht. Het is dan ook een wereldverschil met druk, chaotisch en koud La Paz. We struinen de eerste dag door het centrum en de vele Cochabambaanse markten. We bezoeken natuurlijk de Cristus de la Concordia, het grote Cristusbeeld, wat net als in Rio, over de stad heerst. Wat veel mensen niet weten is dat deze Cristus nog groter is dan die in Rio. En natuurlijk mogen de schofterig lekkere fruitsalades niet ontbreken. Cochabamba staat namelijk bekend om het super lekkere fruit.

motor de lucht in
Vervolgens krijgen we eerst een demonstratie van John z´n parapentkunsten: met motor en al op de rug de lucht in. Bolivia is de ultieme plek om parapenten als hobby te hebben. Talloze bergen, en praktisch gezien kun en mag je overal vanaf springen. Helaas zijn er alleen maar weinig mensen in Bolivia, die zich deze sport kunnen veroorloven.

ik in actie
De tweede dag is de beurt aan ons, alleen zonder motor!
Ik vind het best spannend... :
Je staat op een berg met een super uitzicht voor je. Je beseft dus ook dat aan deze berg en deze grond uiteindelijk een einde komt. Het is dan de bedoeling dat je keihard rent en als alles goed gaat, je aan het einde van de berg, bij de afgrond dus, omhoog wordt getrokken. Gelukkig gaat het allemaal goed (ik ren ook voor mn leven.. haha) en binnen no time zweef je over de stad Cochabamba. Een ongelofelijk bijzonder gevoel.!!Je ziet je voetjes hangen boven huisjes, bergen en dalen....! de vlucht duurt ong 40 minuten, iedere keer afhankelijk van de wind. Het lijkt veel korter te duren. Voor ik het weet sta ik weer beneden. Voel me echt beetje licht maar wel TE GEK!

Chapare
We begeven ons nog aan de typische Cochabambaanse maaltijd, bestaande uit vlees, vlees, vlees, yucca (een soort aardappel/groente soort) en gebakken banaan, om daarna de reis voort te zetten naar het Chapare gebied.

Na ongeveer 2.5 uurtjes in een Boliviaanse oude brakke bak, rijden we in een totaal andere wereld, een tropisch jungle gebied: bomen met grote bladeren, een vochtig en warm klimaat, rivieren en heel veel rust. Lang is het Chapare gebied ontoegankelijk geweest, aangezien dit midden in het Coca gebied ligt. We hebben op de heenweg dan ook talloze drugscontroles mee mogen maken.

Villa Tunari is het kleine dorpje in Chapare, bestaande uit een paar straten, met in de hoofdstraat talloze restaurantjes waar je de lekkerste vismaaltijden (surubi, de riviervis) kunt eten voor nog geen 1.5 dollar. En dan te bedenken dat dit voor de Bolivianen erg duur is. Onze Boliviaanse vrienden kunnen zich dit dan ook niet vaak permitteren...

De restaurantjes zijn eigenlijk huizen van de mensen, die daar wonen. Aan de voorkant is een open ruimte gemaakt waar mensen kunnen hangen en eten. In elk restaurant staat een loeiharde TV te tetteren, waar de dagelijkse problemen uit de Braziliaanse soapseries zijn te volgen...De bewoners zitten dan ook aan de buisgekluisterd: man aan het biertje en indianenvrouwtje ernaastzittend, geen woorden die worden uitgewisseld en dat voor lange tijd.

Ons hotelletje is een open terrein met allemaal kleine cabanas. Je hebt eigenlijk het gevoel dat je in de open lucht slaapt. En natuurlijk barst het op dit soort locatie van onze grote vrienden, de mug! Ach ja, het hoort erbij.....!

De volgende dag staat ´raften´ voor ons op het programma...Niet de meest spannende rivier maar wel een mooie omgeving en toch weer eens leuk om te hebben gedaan....

Ook bezoeken we een aantal parken, waaronder het junglepark: er even niet aan denkend dat de veiligheid in Bolivia nog wel eens te wensen over zou kunnen laten, heb ik echt de grootste rol en zweef ik op 50 meter hoogte door de hoogste bomen....hahahah! Ook bezoeken we het park en vrijwilligersproject, Inti Wara Yassi, een wildlife refuge. Het hele jaar door, steken een aantal vrijwilligers hier de handen uit de mouwen. Volgens mij een heerlijke plek om even te vertoeven. Wij maken een rondje om wat diertjes te bekijken... hahahah!

De toeristen zouden hier in Chapare dus moeten zijn maar het is nog niet door ze uitgevonden, echt bijna uitgestorven,.... lekker hoor!

En terug in La Paz

In Sucre ontmoeten we een Boliviaanse schrijver uit La Paz. Aangezien wij hierna naar La Paz gaan en hij daar dan ook is, kan hij ons het een en ander gaan laten zien.

Ik vond La Paz, tijdens mij laatste bezoek erg fascinerend. Het lijkt me dan ook erg interessant om nu met een local op pad te gaan en de stad zo op een andere manier te beleven. La Paz, op een hoogte van 3660m, hakt er de eerste dag toch wel even in. Ons hotelletje bevindt zich dit keer in hartje La Paz, El Prado, de bruizende boulevard by day en by night. Onze boliviaanse schrijver heeft even een deal voor ons gemaakt.

We bezoeken de heksenmarkt, het oude centrum, Calle Comercio (Kalverstraat van La Paz) met de plaza en Kathedraal, mijn favoriete Museo Contemporaneo: een museum met echt inspirerende Boliviaanse moderne kunst. En we maken kennis met wat vrienden van vrienden: de Boliviaanse dj Ra Beat en fotograaf Patricio Kruger. Vind het altijd erg interessant om te horen wat er op deze gebieden in een stad gebeurt.

Ook gaan we naar San Miquel, Zona Zur. Vanuit de auto over de snelweg zie je San Miguel al liggen. Langzamerhad voel je dat je een andere wereld inrijdt. Ineens het andere La Paz, iets wat je je echt niet voor kunt stellen: een grote boulevard met grote winkels, ´dure´ en ´chice´ cafe´s waar de mannen in pak hun zaakjes aan het regelen zijn, dure auto´s met muziekgedreun die langsscheuren. Ook vindt je hier de rijke Bolivianen die lopen te flaneren, veel groepen jongeren die elkaar uitchecken en veel mooie huizen. Een enkele keer op straat zie je een indianenvrouwtje voorbij lopen. Wat een groot verschil tussen het chaotische, drukke en magische centrum en dan ineens het nieuwe en rijkere San Miquel.

Politiebureau
Het autorijden in La Paz is helaas levensgevaarlijk. Volgens mij gelden hier ook echt geen verkeersregels. Daarnaast heb je ook te maken met de bergen die je de hele tijd op en af rijdt. Ondanks dat onze Boliviaanse vriend oorspronkelijk uit deze stad komt, is hij helaas zin rijkunsten iets verleerd. Hij weet twee ongelukken te veroorzaken. Met een klein geldbedrag wordt het probleem omderling opgelost. Maar aangezien wij in een te grote bak rijden, is een ander autootje hierdoor behoorlijk verplet geraakt. Het politiebureau dus, ook een leuke ervaring... In ieder geval een plek waar je niet wilt zijn als je in serieuze problemen bent: een verrot betonnen plekje met een aantal typemachines uit het jaar nul. Ik moet zeggen dat het best een leuk uitstapje was. We zijn uiteindelijk maar een beetje gaan socialisen met de lokale agenten. Toeristen vonden ze wel interessant. ´Die hebben we hier niet zoveel´, aldus een van de agenten.

Terug in Sucre

Al eerder heb ik uitgebreid over Sucre geschreven en het blijft een leuke plek om na heftig reizen even beetje bij te komen: een vredig, mooi en relaxed stadje met het zonnetje hoog aan de hemel.

In Sucre bevinden zich talloze Boliviaanse en Noord Argentijnse studenten, veel artesanias en veel buitenlandse jongeren die hier komen om spaans te leren of vrijwilligerswerk te doen.

Sucre is daarnaast ook echt de Nederlandse stek,: veel Nederlanders die zijn blijven hangen. Daarom ook twee populaire Nederlandse cafes, die het eigenlijk nog het beste bij de locals doen. Om toch even Nederlands te socialisen gaan we met Aventura café ´Locots´ parapenten vlakbij Sucre…… Het uitzicht is schitterend maar het idée om deze rots af te rennen en vervolgens in het diepe te springen beangstigt mij toch even. Aangezien ik in Cochabamba wil gaan springen, bijt vriendinnetje Floor de spits af. Parapenten is erg weersafhankelijk, een bepaalde windvlaag is er nodig. Floortje moet dan ook een aantal keer iets harder rennen...hahah! Uiteindelijk zweven er heel in de verte twee mensjes in een prachtige omgeving…Het ziet er zo gaaf en mooi uit!

Ook brengen we een bezoekje aan een aantal vrijwilligersprojecten aangezien we wat jongeren kennen die daar een tijdje aan het werk zijn. Een opvang en ziekenhuis voor geestelijk gehandicapte kinderen, een mental instutute (in Sucre staat namelijk het grootste en belangrijkste mental institute van Lateins Amerika, wat erg speciaal schijnt te zijn) en een instituut waar mishandelde vrouwen terecht kunnen. Echt leuk om te horen wat deze jongeren allemaal meemaken en beleven. Je krijgt toch weer een heel ander beeld van een land, wanneer je langere tijd op een plek verblijft.

bijzondere ontmoetingen in de mijnen!

Een fantastische hobbelbus op een fantastische hobbelweg! Mijn ultieme Bolivia-Bus gevoel komt weer helemaal boven: geen WC, opgestapelde pakketten in het gangpad en niet te vergeten, een overhellende bus die als een bezetene langs de kliffen en afgronden scheurt. Het raam wil je echt niet uitkijken: de weg zie je namelijk niet meer, je kijkt recht het ravijn in. Ook mijn vriendinnetje Floor, die na een tijdje hip Palermo, Buenos Aires, eindelijk ´on the road´ is, moet hier dan ook erg aan wennen.... hehe!

Potosi is de hoogste stad ter wereld. Dit brengt dus de nodige hoofdpijn en kou met zich mee. Maar ja, als echte Bolivia kennende (ik ben hier toch alweer voor voor de tweede keer, heheh) ben je hier natuurlijk op voorbereid en zet je je hier gewoon overheen.

Potosi staat onder meer bekend om de zilvermijnen. Potosí was vroeger een van de belangrijkste steden van Lateins Amerika, vanwege de zilverproductie. En als ´echte´ toerist sla je een tochtje door deze mijnen dus niet over. (verder heeft deze stad ook niet zoveel te bieden)

Veel verhalen had ik al over de mijntochten gehoord: shocking, zwaar,`life-changing` niet geschikt voor claustrofobische mensen, ´ik ben er 4 dagen verdrietig van geweest` en `wanneer het lampje op je hoofd uitgaat heb je een probleem, dan is er namelijk teveel koolstofmonoxide....`
hhhmmmm..!!!!

Om er een compleet toeristenuitstapje van te maken krijgen we een geweldige mijnoutfit aan. Vervolgens op naar de markt om `presents` voor de mijnwerkers te kopen.
Wij storen deze mensen uiteindelijk tijdens hun werkzaamheden. Waar houden mijnwerkers
van?: sigaretten, koekjes en cocabladeren. De beruchte Coca bladeren zijn van cruciaal belang voor de mijnwerkers. Ik schreef er al eerder over: Coca bladeren werken eigenlijk tegen alles. Mijnwerkers halen al hun energie, om te kunnen overleven in de abnormale en buitensporige werk- en tijdsomstandigheden,
uit het kouwen van deze bladeren.

Na alle verhalen, vind ik het toch n beetje spannend om naar binnen te gaan. Met lichtjes op onze hoofden en het gelukkig felle zaklamp-licht van de tourguide, begeven we ons uietindelijk in de donkere smalle gangen. Verschillende afgemagerde en slechtuitziende mijnwerkers werken zich hier uit de naad. Ik voel me best ongemakkelijk ; ik kom deze mensen eigenlijk gewoon bekijken!!!!
De mijnwerkers weten inmiddels dat de toeristen sigaretten en cocabladeren meebrengen (dat heb je met de toeristentours) maar zijn hier wel erg respectvol over. De meesten praten alleen Quichua of kunnen niet meer praten. De guides vertellen de mijnwerkers dat wij van heel ver weg komen om hun te bezoeken ???!!!!! Er verschijnt dan een grote glimlach en een dank je wel voor ons bezoek. Dat is best aandoenlijk moet ik
zeggen.

De tour vertelt ons veel over de geschiedenis van Potosi en de manier van werken in de mijnen. Het meest shockerende vind ik toch wel de ontmoeting met de jonge kids die er werken: de eerste 3 jongens die we tegenkomen zijn 12, 13 en 15 jaar, werken al een paar jaar in de mijnen en zeggen dat ze het wel naar hun zin hebben. Een verdieping lager heeft een 18 jarige jongen inmiddels zijn eigen plek weten te bemachtigen (hoe langer jij of je familie in de mijnen werkt, hoe hoger je status dus hoe ´beter´ je werkplek). Deze jongen werkt soms 24 uur achter elkaar: `het is zwaar en gevaarlijk werk maar ja ik heb tenminste werk. Mijn broertjes moeten naar school, ik ben de oudste dus iemand moet geld verdienen' , vertelt hij. De dagloon ligt rond de 20 Bolivianos per dag. Dat is dus iets meer dan 2 dollar!!!!!! Ik krijg nog een bepaalde steen van deze boy, vanwege het gesprek wat ik met hem heb. ´Het is altijd zo leuk om met de toeristen te praten, een beetje afleiding`, vertelt hij...

Na anderhalf uur klimmen en kruipen door mijngangen, zien we uiteindelijk weer het
licht... pfff.. Ik moet zeggen dat ik het hele geklim nog wel te doen vond maar de ontmoetingen met de mijnwerkers zetten je toch echt wel even aan het denken. Je bezoekt ineens een wereld die zover van je afstaat en waarvan je de realiteit niet eens echt kunt beseffen.Een zeer bijzondere ervaring!

Aan het einde van de dag vertrekken we naar de Boliviaanse hoofd- en cultuurstad Sucre.

De reis is weer begonnen....

De reis is weer begonnen…We laten Buenos Aires voor even achter ons….en ik ben er weer helemaal klaar voor… Via Noord Argentinie naar een van mijn favoriete landen, Bolivia!!!

Het Noorden van Argentinie, met name de provincie Jujuy is duidelijker een stuk armer dan de rest van het land, (van wat ik tot zover heb gezien natuurlijk). Veel gecreëerde woonplekken met zo nu en dan een verschrompeld paardje ervoor. Na een korte stop in Tucuman en Jujuy kom ik uiteindelijk in het gat van Argentinie, grensstad la Quiaca: een plek waar je z.s.m. weer weg wilt.

grens Argentina-Bolivia
Aangezien de taxi´s erg lang op zich laten wachten, besluiten we met al onze spullen te gaan lopen. De grenspost zou vlakbij moeten zijn, het zo een klein dorpje! Maar helaas, dit valt bar tegen: één lange weg rechtdoor, die met al je bagage op je rug en in je hand (zo reis ik namelijk, heheh) niet echt een feest is. Een rugzak heerlijk snijdend in je vel en je armen zo zwaar van alle handbagage.... Zelfs na bijna 9 maanden reizen ben ik toch nog geen echte backpacker.... hahaha! Maar eenmaal bij de grens aangekomen, heb je het gevoel dat je heel hard je mond moet houden: een mierennest aan oude mensjes die met een megavracht aan zakken op hun rug, de grens overlopen.

Villazon, is de grensstad van Bolivia. En wat een wereld van verschil….Van het toch wel rijke (op La Quiaca na) Argentina ineens naar het armere en kleurrijke Bolivia, waar de muziek je vrolijk tegemoet komt. Het plan is om vanuit hier naar Tupiza te gaan.
Tijdens het wachten op de heerlijke bus, die we kunnen verwachten, komen we nog een aantal andere reizigers tegen die ook die kant op gaan, waaronder een Argentijn en een Nederlandse chica... Het valt me trouwens op dat Nederlandse reizigers echt bijzonder schaars zijn. Maar ik moet zeggen dat ik daar niet zo een problemen mee heb. Ik vind het niet eens leuk om toeristen tegen te komen, wanneer ik reis, en al helemaal geen Nederlanders.....

Tupiza is gelukkig nog niet zo bekend bij de grote toeristenmassa. Dat maakt het nog speciaal.... Het barst er van de Boliviaanse jongeren...Verder staat Tupiza bekend om de bijzondere Wild West omgeving. Het plan was dan ook om een paardrijtocht te maken.....6 uur lang in een schitterende omgeving met oranje en gele rotsen, cactussen en droogte, op een verschrompeld Boliviaans paardje! (Eigenlijk best zielig voor die beesten, de 100e toerist die weer een tocht moet maken)...

Het voelt echt alsof je je in het Wilde Westen begeeft... hehehe. Alleen ik en paarden...?! het blijft een probleem, op de een of andere manier krijg ik of een mega sloom paard of een paard die er als een gek ervandoor gaat. Deze keer was het een combinatie van.....het begon agressief maar eindigde in een constante behoefte aan drinken. De rit gaat namelijk door verschillende rivieren....!
De volgende dag ben je alleen fysiek iets minder blij. Dan is het namelijk keihard boeten voor 6 uur ter paard.

Om dit gevoel nog even optimaal te versterken, staat er een busrit van maar liefst 8 uur naar Potosi op het programma.

nog meer BSAS!

BSAS: ik kan er serieus geen genoeg van krijgen..... Er is zoveel te doen en te zien.....!
Ook is het zo fijn om na intensief reizen weer even je dagelijkse dingetjes te kunnen doen: shoppen, dansen (ldanslessen doen waar ik sinds kort weer mee ben begonnen ) en wat dingen organiseren.

Floor
En ja wat is er allemaal gebeurd?! Floor, mijn Nederlandse vriendinnetje is aangekomen... Wat leuk!!! maar tegelijkertijd ook heel raar.. je wordt ineens zo met thuis geconfronteerd. Floor blijft voor drie maanden in Zuid Amerika en we gaan verschillende reizen maken met BSAS als centraal en uitgangspunt.

Ik zeg het echt voor de laatste keer maar Buenos Aires is echt een geweldige en bruizende stad: een prima stad waarin ik zou kunnen leven. En daar komt bij, alle luxe en decadentie voor belachelijk weinig geld. De peso staat zo laag om dit moment. Je schaampt je gewoon bijna bij het betalen van de rekening.

Eten
En ja....... de steaks natuurlijk. Voor vleesliefhebbers de ultieme plek want reken maar dat er veel kilo`s over tafel gaan. Helaas ben ik niet zo van het vlees dus voor mij gaat deze heaven niet op. Maar niet alleen vlees, eten in het algemeen speelt hier een belangrijke rol! En daar ben ik natuurlijk wel weer van Maar zelfs ik ,die echt van eten houdt, kan niet aan deze eetgewoontes tippen. Er worden hier zoveel maaltijden genuttigd, met de grootste, ja ongelofelijk; tussen 23.00 uur en 24.00 uur gaan de mensen hier uitgebreid tafelen. In veel restaurants gaat de keuken ook gewoon pas om 22.00 uur open.

Argentijnes chicos
Ze zijn berucht. De mannen in discotheken (en niet alleen daar, ook op straat) kunnen me zo nu en dan wel zwaar irriteren. De meisjes in Argenina schijnen verschrikkelijk moeilijk te zijn en zeggen na 10 keer nee pas ja. De mannen blijven dus aan je plakken en moeite doen totdat je ja zegt (wat helaas niet het geval is). Dit kan zo nu en dan behoorlijk storend zijn maar ja…... natuurlijk ook wel erg grappig. Ik vind het altijd wel leuk om met verschillende mensen te praten.

Ook de oude Argentijnse mannetjes kunnen er wat van….In de winkels word je op je wenken bedient, complimentjes aan alle kanten en iedereen wil wel met je afspreken om te gaan dansen. Toch is het meestal wel respectvol en moet ik er alleen maar heel hard om lachen. Over het algemeen staat zo een open en geinteresseerde mentaliteit me wel aan.. hehehe

De stad
Ik moet eerlijk zeggen dat ik qua sightseeing even een break heb genomen en ik het echt even heerlijk vind om niets te hoeven en te moeten.... : lekker door het centrum slenteren, beetje rondkijken in de Kalverstraat van BSAS met alle tangodansers, de theaters bekijken op Avenida Corrientes etc etc.
Het centrum van Buenos Aires is mooi (vind ik); veel oude gebouwen, veel musea en een drukke maar toch relaxte sfeer...Er wordt zeker wel gewerkt... (productief of niet.. hehe) Wat ik al in mijn eerdere log zei... mensen hebben dubbele banen, studeren er nog bij en leven veel snachts.

Recoleta, natuurlijk bekend om de begraafplaats met onder meer het graf van Evita (wat je zo herkent door de massa´s die er voor staan), bezocht. Op zondag is dit een leuke plek om een beetje door het park te lopen, de marktjes langs te struinen, ergens te lunchen, naar de bioscoop.

Ook San Isidro, aan het water met alle rijke en hippe argentijnen is een leuke weekendbestemming.. beetje op het gras liggen, genieten van de zon, lunchen, ofwel niets doen.

Kennisgemaakt met de lokale mate (de argentijnen leven erop); een traditie, socialing en relaxing moment…..een soort sterke (oorspronkelijk uit paraguay afkomstige) thee, te drinken uit een speciaal daarvoor gemaakt gereitje (om het zo maar even te noemen)...Je vindt dan ook overal de matedrinkende argentijnen met de thermoscan in het park.

Zoals iedereen kan lezen zit ik al goed in de latinoritmes. In Nederland zouden deze woorden namelijk echt NOOIT uit mijn mond komen.

De metro, olfwel Subte, werkt ook prima in BSAS (makkelijk en goedkoop rondreizen) en doet me zo aan New York denken: allerlei culturen door elkaar heen, (de mensen met wallen onder hun ogen)en de muzikanten maar op een zoveel relaxtere manier dan in New York. In New York rent iedereen voor zijn leven om maar ergens te komen. Hier in BSAS gaat het allemaal nog op zijn tijd....

En dan natuurlijk....
Het uitgaansleven is overal te vinden. Het leven begint hier nog een keer om 23.00 uur. Door rond te vragen, de`hippe`boekjes en uitgaansflyers, waar je trouwens mee om je oren wordt gegooid, door te spitten kom je dr al snel achter waar je precies moet zijn. Natuurlijk is Palermo the place to be, met talloze drink en eetgelegenheden maar ook in Puerto Madero (de haven) tref je de nodige sensatie aan.

Aan de Boulevard zitten onder meer grote clubs als Pacha, Mint, Crobar etc. En ook voor de most exclusive places hoef je niet echt lang te zoeken. Tequila is zo een plek waar je alleen op uitnodiging naar binnen kunt: een suuuuper trendy, chice loungeplek met een geweldig soundsystem. Opera Bay is op zaterdag zeer de moeite waard.... een vroeger operagebouw omgetoverd tot hippe nachtclub aan de haven, bestaande uit verschillende zalen met diverse muziekstijlen, zwembad, buitenterrassen etc.
Ook Museum heeft twee leuke uitgaansavonden: de woensdag en de vrijdag... een soort after work feest, waar mensen eten en dansen.
De donderdag is al jarenlang voor Niceto, een avond in Palermo Hollywood waar onder meer Breakdancers zorgen voor sensatie en een aparte show te zien is met dans, muziek en over the topheid...!

Genoeg over uitgaan...kan namelijk nog uuuuren doorgaan... Amsterdam, forget it!! iedere avond heeft hier zijn plek en dan nog maar te zwijgen over uitgaanstijden en alle events naast het uitgaan.....

Oh wat was ik moe na een week met Floor partyen. Ik heb de 5 uur slaap deze week niet gezien. Een goed begin om onze reis te beginnen... rhhhmmm!!