Het eigenlijk plan is om vanuit Villa Tunari, Chapare de bus naar Santa Cruz te pakken. Aangezien het allemaal vaag is of en wanneer de bussen gaan, regelen onze Boliviaanse vrienden een lift voor ons.

Voor we het weten zitten we in een grote vervoersvrachtwagen met een typisch indiaans vrouwtje op de achterbank en twee Bolivianen aan het stuur. Zij komen uit la Paz en vervoeren, jawel ketchup en mayonese.... hahahah. Bij iedere drugscontrole wordt dit dan ook uitgebreid gecontroleerd. Het helpt dat er toeristen in de auto zitten. Het gaat namelijk allemaal wat sneller, volgens de bestuurder. Een aantal uurtjes voel ik me goed tot redelijk veilig. Met vrolijke Boliviaanse Kumbia melodietjes scheuren we de weg over.

Maar na enige tijd krijgt de buschauffeur dorst en wordt het bier uit de kast getrokken. Helaas blijft dit niet bij 2 of drie biertjes maar blijft dit maar doorgaan en hou ik de tel niet meer bij. Tja, wat doe je dan..? je kunt moeilijk uitstappen in de middle of nowhere....Deze meneer vertelt mij vervolgens ook nog eens dat hij op deze weg wel even goed moet opletten. Hier is namelijk geen licht.... Ik probeer maar rustig te blijven en een beetje gezellig met hem te converseren. `We zijn uiteindelijk het grootste voertuig`, probeer ik me maar in te praten.

Al slingerend arriveren we uiteindelijk in Santa Cruz... pfff. Ook ons indianenvrouwtje heeft het een aantal keer even benauwd gehad, alleen is zij hier aangewend, meldt zij... ´We doen dit iedere week twee keer, van La Paz naar Santa Cruz.. (twee dagen rijden)´. Al met al hebben deze mensen ons super geholpen. We hoefden niet eens iets te betalen. De bestuurder regelde een `veilige` taxi en zo arriveerden wij dus heel en al in het centrum van Santa Cruz

In het begin van deze liftactie was ik wel behoorlik scpetisch.. liften in Bolivia, bij wildvreemde mensen in de auto!!!!!!!!! De aanwezigheid van het indianenvrouwtje stelde mij enigszins gerust. Het blijft in dit soort landen moeilijk: wie moet je vertrouwen en wie niet? je blijft een wandelende geldbron voor veel mensen. Je kunt de verkeerde aantreffen maar je kunt ook mensen leren kennen die het echt goed met je voor hebben....

Santa Cruz is Bolivia´s tweede grote stad. Santa Cruz is totaal niet Boliviaans voor mijn gevoel: veel mooie, rijke en luxe huizen en villa´s. Het centrum is nietszeggend, weinig cultuur en veel nieuwbouw. In deze stad zit al het geld, iets wat mij al eerder was verteld.
Het is fijn om op dit soort plekken even je dingen te kunnen regelen. Er moeten vluchten worden geboekt. Ik moet namelijk al heel snel weer in Brazil zijn, aangezien ik daar met mensen heb afgesproken.

Na twee dagen Santa Cruz besluiten we naar Samaipata te gaan, dé relaxte weekenspot voor de Santa Crucena´s. Met een klein minibusje arriveren we na 3 uur in een klein dorpje in de schitterende bergen van de Cordillera Oriental.

Onze cabana, ofwel een volledig, super en groot appartement, kost ons 10 dollar per nacht.
Veel is er niet te doen in Samaipata, ´relaxen´ is eigenlijk het belangrijkste. We bezoeken de pre-inca ruines, El Fuerte, die verstopt liggen in de Boliviaanse bergen. Er is niet veel over van deze ruines. Het doet dan ook een beetje te onder aan eerdere ruines. Maar wat wil je ook, als je Machu Pichu hebt mogen gezien? Toch blijven de die ruine- bezoekjes speciaal: ze hebben allemaal hun eigen verhaal, andere ligging, andere resten etc. Deze omgeving is wederom adembenemend: uitzicht over de bergtoppen met weinig toeristen. Dat alleen al is een reden om hier naartoe te gaan

S´avonds wagen we ons in het plaatselijke nachtleven: een disco met jongeren die los gaan op de Kumbia muziek. Natuurlijk doe ik ook een poging. Als toerist ben je hier alleen al een attraktie dus laat ik het maar hierbij.

Ik weet niet hoe we het voor elkaar krijgen maar we weten in dit dorpje ook nog te verdwalen. We moeten namelijk ergens een berg op lopen. Aangezien dit dorpje niet echt van lichten is voorzien, lijken alle bergen ineens verschrikkelijk op elkaar. Maar natuurlijk komt het wel weer goed

De volgende dag weer terug naar Santa Cruz. Ik doe nog snel een aantal illegale cd-inkopen, voordat ik me op dure Braziliaanse bodem ga begeven.