Een fantastische hobbelbus op een fantastische hobbelweg! Mijn ultieme Bolivia-Bus gevoel komt weer helemaal boven: geen WC, opgestapelde pakketten in het gangpad en niet te vergeten, een overhellende bus die als een bezetene langs de kliffen en afgronden scheurt. Het raam wil je echt niet uitkijken: de weg zie je namelijk niet meer, je kijkt recht het ravijn in. Ook mijn vriendinnetje Floor, die na een tijdje hip Palermo, Buenos Aires, eindelijk ´on the road´ is, moet hier dan ook erg aan wennen.... hehe!

Potosi is de hoogste stad ter wereld. Dit brengt dus de nodige hoofdpijn en kou met zich mee. Maar ja, als echte Bolivia kennende (ik ben hier toch alweer voor voor de tweede keer, heheh) ben je hier natuurlijk op voorbereid en zet je je hier gewoon overheen.

Potosi staat onder meer bekend om de zilvermijnen. Potosí was vroeger een van de belangrijkste steden van Lateins Amerika, vanwege de zilverproductie. En als ´echte´ toerist sla je een tochtje door deze mijnen dus niet over. (verder heeft deze stad ook niet zoveel te bieden)

Veel verhalen had ik al over de mijntochten gehoord: shocking, zwaar,`life-changing` niet geschikt voor claustrofobische mensen, ´ik ben er 4 dagen verdrietig van geweest` en `wanneer het lampje op je hoofd uitgaat heb je een probleem, dan is er namelijk teveel koolstofmonoxide....`
hhhmmmm..!!!!

Om er een compleet toeristenuitstapje van te maken krijgen we een geweldige mijnoutfit aan. Vervolgens op naar de markt om `presents` voor de mijnwerkers te kopen.
Wij storen deze mensen uiteindelijk tijdens hun werkzaamheden. Waar houden mijnwerkers
van?: sigaretten, koekjes en cocabladeren. De beruchte Coca bladeren zijn van cruciaal belang voor de mijnwerkers. Ik schreef er al eerder over: Coca bladeren werken eigenlijk tegen alles. Mijnwerkers halen al hun energie, om te kunnen overleven in de abnormale en buitensporige werk- en tijdsomstandigheden,
uit het kouwen van deze bladeren.

Na alle verhalen, vind ik het toch n beetje spannend om naar binnen te gaan. Met lichtjes op onze hoofden en het gelukkig felle zaklamp-licht van de tourguide, begeven we ons uietindelijk in de donkere smalle gangen. Verschillende afgemagerde en slechtuitziende mijnwerkers werken zich hier uit de naad. Ik voel me best ongemakkelijk ; ik kom deze mensen eigenlijk gewoon bekijken!!!!
De mijnwerkers weten inmiddels dat de toeristen sigaretten en cocabladeren meebrengen (dat heb je met de toeristentours) maar zijn hier wel erg respectvol over. De meesten praten alleen Quichua of kunnen niet meer praten. De guides vertellen de mijnwerkers dat wij van heel ver weg komen om hun te bezoeken ???!!!!! Er verschijnt dan een grote glimlach en een dank je wel voor ons bezoek. Dat is best aandoenlijk moet ik
zeggen.

De tour vertelt ons veel over de geschiedenis van Potosi en de manier van werken in de mijnen. Het meest shockerende vind ik toch wel de ontmoeting met de jonge kids die er werken: de eerste 3 jongens die we tegenkomen zijn 12, 13 en 15 jaar, werken al een paar jaar in de mijnen en zeggen dat ze het wel naar hun zin hebben. Een verdieping lager heeft een 18 jarige jongen inmiddels zijn eigen plek weten te bemachtigen (hoe langer jij of je familie in de mijnen werkt, hoe hoger je status dus hoe ´beter´ je werkplek). Deze jongen werkt soms 24 uur achter elkaar: `het is zwaar en gevaarlijk werk maar ja ik heb tenminste werk. Mijn broertjes moeten naar school, ik ben de oudste dus iemand moet geld verdienen' , vertelt hij. De dagloon ligt rond de 20 Bolivianos per dag. Dat is dus iets meer dan 2 dollar!!!!!! Ik krijg nog een bepaalde steen van deze boy, vanwege het gesprek wat ik met hem heb. ´Het is altijd zo leuk om met de toeristen te praten, een beetje afleiding`, vertelt hij...

Na anderhalf uur klimmen en kruipen door mijngangen, zien we uiteindelijk weer het
licht... pfff.. Ik moet zeggen dat ik het hele geklim nog wel te doen vond maar de ontmoetingen met de mijnwerkers zetten je toch echt wel even aan het denken. Je bezoekt ineens een wereld die zover van je afstaat en waarvan je de realiteit niet eens echt kunt beseffen.Een zeer bijzondere ervaring!

Aan het einde van de dag vertrekken we naar de Boliviaanse hoofd- en cultuurstad Sucre.