Een rechstreekse bus zou er gaan naar Uyuni met een stop in Potosi.
In de bus kreeg ik van mijn buurvrouw al het vage vermoeden dat dit waarschijnlijk een overstap zou worden met een stop van bijna 5 uur... grrrrrr!

Potosi ligt op 4070 m en is hiermee dus de hoogste stad ter wereld. Dit houdt in dat een aankomst in de namiddag al de nodige kou kan betekenen, om over een avond op een busstation doorbrengen nog maar te zwijgen. Potosi is zoooooooo koud. Rond 21.00 uur zou de meest gamelle bus naar Uyuni vertrekken, wat natuurlijk niet het geval was.(nog redelijk, een uur later)

De Bus
Ik ben inmiddels best flexibel met bussen en kan bijna alles aan. Maar van deze bus moest ik toch echt wel even slikken: klein (echt een rammelblik), een veer die keihard in mn rug stak, geen beenruinte en een mega mega stank.
Voor de bus vertrekt komen de lokale kindjes de reizigers om geld vragen door ongelofelijk vals te zingen (schreeuwen) in de bus...erg pijnlijk en zo aandoenlijk om te zien. Als enige toerist tussen alle Bolivianen en kippen op het gangpad, kwam halverwege de reis een belg mij vergezellen, die later behoorlijk goed van pas kwam....

Ellende
Ik weet niet waar het ineens vandaan kwam.... In Sucre had ik toch echt de tijd gehad om uit te relaxen maar ik voelde me in de bus ineens zwaar ellendig: hoofdpijn, misselijk en het gerammel en geschud van die bus deed hier niet goed aan...Dit duurde ongeveer 8 uur, voor mn gevoel forever!

Na een helrit (ijskoud, schudden, rammelen) en een kotsactie uit het raam was het zo ver: de aankomst in uitgestorven Uyuni in de ijzige ijzige kou. Mijn grote belgische vriend werd als echte toerist heel chic opgehaald door een touroperator, ik als zielige, doch enigszins sterke backpacker natuurlijk niet.... Gelukkig was deze gastvrije Belg zo vriendelijk om mij naar een hostel te brengen waar ik afgesproken had met wat mensen om de Salar de Uyuni tour te doen.

Helaas hadden de mensen in het hostel niet echt zin in mijn bezoek want ik heb ongeveer een uur op de bel lopen drukken (in mn eentje op de stoep met al mn bagage, diep in de nacht, in de ijzige kou in de middle of nowhere) voordat er eindelijk een lichtje aanging.