Heel La Paz hangt er vol mee....'The most Dangerous Road in the World' oftewel 'Death Road' by bike.

Na vele spectaculaire verhalen had ik maar besloten dat deze ervaring niet mocht ontbreken.

Vroeg opstaan en een 5 uur durende tocht, downhill (rhhm, niet helemaal maar goed..) voor de boeg. Ik kom uit Amsterdam dus wat fietsen betreft ben ik wel iets gewend, dacht ik. Toch is dit een andere situatie... de ravijnen zijn immens en de weg is letterlijk een paar meter.

Het eerste gedeelte is prima te doen maar dan....een piep klein weggetje met het bord 'Death Road', heel veel mist en heel veel stenen. Het was even de twijfel of we verder zouden gaan of terug moesten keren vanwege de extreme mist. Doorgaan!! Vervolgens krijg je te horen dat het uitermate belangrijk is om aan de linker kant van de weg (de kant van het ravijn) te blijven fietsen aangezien er auto's langskomen....wist niet wat ik hoorde maar ja, daar heb je je maar aan te houden dan.

Het blijft een weg waar dagelijks tientallen auto's langsrijden. Alleen na zonsondergang is het niet mogelijk de weg te gebruiken, volledig afgesloten. Lijkt me toch erg vervelend als je iedere keer weer je leven op het spel moet zetten om ergens te komen. Ik moest wel erg lachen om het feit dat de meest zogenaamd 'coole' gasten al snel een beetje stiller werden.

Het gevoel van spanning blijft wel even aanhouden. Ik ben volgens mij wel wat gewend en niet super snel bang maar echt mn leven op het spel hoeft nou ook weer niet. Gelukkig klaarde de mist na enige tijd op en went het gevoel van optimale concentratie. Het blijft gewoon een bizar idee dat een steen op de verkeerde plek op de weg, op het verkeerde moment serieus het einde van je leven kan betekenen.

Af en toe wordt er gestopt en vertelt wie er op welke plek zijn neergestort. Je ziet dan ook regelmatig het verschrikkelijke gezicht van kleding, schoenen en busresten in het ravijn. Het schijnt, ik benadruk het schrijnt dat er weinig ongelukken met de fietsers gebeuren. De laatste keer, een maand geleden, is alleen een meisje haar fiets naar beneden gestort.

auto's
Hier auto rijden is een les apart....in een bocht wordt er een paar honderd meter van te voren getoeterd en als twee auto's of bussen elkaar moeten kruizen is dat een heel proces. Terugrijden of links, rechts, naar voren... wederom een verschrikkelijk gezicht! Het is namelijk echt centimeter werk en dat is nog zwak uitgedrukt.

terugweg
En achteraf moet ik zeggen dat ik me op de fiets best veilig voelde. Het ergste was de terugweg..... de rit eindigt in het mooie kleine dorpje Coroico, op de top van een klif met een onbeschrijfelijk panorama uitzicht. Vervolgens gaat de weg terug per minibus.....de rijkunsten van de mensen in Peru en Bolivia zijn al absurd, (de buschauffeurs scheuren door de bochten) en van deze rit had ik ook niet anders verwacht. Drie keer moest er een band worden verwisseld en meer dan 10 keer hebben we langer dan 10 minuten gewacht aangezien geen van de twee autos hun trots opzij wilde zetten en wilde terugkeren. Passeren was namelijk niet mogelijk

Goed dit moet je allemaal maar voorlief nemen want wat je onderweg allemaal ziet is zo ongelofelijk mooi: bergen, watervallen waar je doorheen fietst, wat een schitterende natuur!!
En ik kan het navertellen...hahah! Naast het feit dat mn handen mega rood zijn van het op de rem staan hebben we het allemaal overleeft en was het een super ervaring. Ik wil het echt nog een keer doen!