De volgende dag on the road naar Copan, Honduras. Deze keer hadden we dit keer maar even luxe aangepakt, met een toeristenshuttle De grensovergangen blijven arelaxed, in en uitstappen, paspoorten, het land instempelen en land uitstempelen, honderd keer betalen, duizend mannetjes die je lastig vallen om geld te wisselen: erg hectisch allemaal. Na 6 uur reizen, aangekomen in Copan, bevind je je weer in een totaal andere wereld. Hoewel Copan behoorlijk toeristisch is vanwege de ruines straalt het veel armoede uit. In Honduras leeft 50% onder de armoede grens en dat kun je meteen zien. De mensen benaderen je ook op een totaal andere manier, nog wanhopiger vaak, zeer pijnlijk. Diezelfde dag straight door naar de ruines. Helemaal afgestomd en gevoelloos van de moeheid, daar rondgestrommeld maar wat mooi! De ruines van Copan zijn nog meer rust dan Tikal, met een dodelijke stilte, (toen wij er waren geen een toerist), echt alsof er iets magisch heerst. Wat ik zo mooi vindt aan de Copan ruines zijn de details: zoveel kleine afbeeldingen, figuren op alle mogelijke plekken.

Helstad-Tegocigalpa
Vanuit Copan de volgende dag met een dagbus om 10.00 uur (uitslapen!!!!!!) naar Tegocigalpa(10 uur), de hoofdstad van Honduras. De bus, Hedman Allas, naar Tegocigalpa was een blijde verassing: super luxe (beter dan het gemiddelde vliegtuig) met stoelen die zover naar achteren konden dat het praktisch een bed was, snacks, drinken, filmpje......prima!
Tegocigalpa daarentegen is een ware HEL. Ik heb me nergens ooit zo ongemakkelijk gevoeld. Mensen geven je een naar gevoel, met name de mannen. Na 20.00 uur kun je je ook beter niet op straat begeven en is het ook helemaal uitgestorven. Onze hoteleigenaar vertelde dat er in de straat van het hotel nog wel eens mensen werden doodgeschoten (die afgelopen maand 4 keer) Het leek hem dus verstandiger dat ik niet naar het internet ging. Bij de eerste letter van schieten was ik dat al niet meer van plan.

verkeerde kant van de rivier
Een dag in Tegocigalpa doorgebracht en een grote fout begaan: wij wilden naar een uitzichtspunt over de stad, ergens op een berg. Natuurlijk helemaal uitgestorven... Gelukkig een taxi kunnen strikken maar zet die eikel ons daarna af bij de meest gevaarlijke plek van de stad, de markt aan de andere kant van de rivier. Die andere kant van de rivier is de ' slechtere' wijk van Tegocigalpa waar je je als toerist gewoon niet moet begeven.
We waren best even geschrokken van die toch wel scary markt (waar voor gewaarschuwd wordt). Wat het dan zo scary maakt is een beetje moeilijk te omschrijven maar het is een bepaald gevoel wat je krijgt. We werden dan ook meteen belaagd door een aantal lijmsnuivers, die gretig om mijn tas vroegen en deze meerdere malen probeerden te grijpen. Heel shocking en aandoenlijk om te zien: jonge mensen die geheel in een andere wereld leven en geen gevoel voor eigenwaarde meer hebben.

Na twee avonden een soort van opgesloten in een hostel te hebben gezeten waren we zo blij om deze stad te kunnen verlaten om op weg te gaan naar de volgende crisis stad, Managua, Nicaragua (10 uur). Menig reiziger die we zijn tegengekomen was daar al beroofd of belaagd.