tja de eerste lange bustocht. Oaxaca!!!!
Moet zeggen dat het me nog enigszins meeviel... de bussen zijn best luxe en comfortable. Het enige was dat wij natuurlijk weer naast de vieze stink wc zaten. Echt te ranzig..... We zijn dan ook flink met de deo aan de haal gegaan, anders was het echt niet uit te houden.

Oaxaca is totaal anders, vergeleke met Mexico City; een sfeervolle, rustige en typich Mexicaanse stad, met veel kleuren en marktjes. Aangezien Oaxaca een kleine stad is, liepen we ook weer wat mensen uit Mexico City tegen het lijf. Toch maar weer naar een ander hostel verkast aangezien hostel Paulina, waar we in eerste instantie zaten, ons een beetje te klinisch, duur en ongezellig was. Hostel Pochon daarentegen is superrrr leuk, sfeervol en de helft goedkoper (60 pesos, ofwel 6 dollar). Er hangt daar echt een relaxte en ontspannen sfeer met leuke en behulpzame mensen.

Na de eerste dag met wat vage mexicanen opgetrokken te zijn, besloten we toch maar met de boys (australische en Nederlandse boy) op stap te gaan: fietsen naar Monte Alban. En dat hebben we geweten....., volgens mij waren ze namelijk even vergeten dat het een ongelofelijk end de berg op is en dat met brandende zon...... pfffff! Desalniettemin was het wel een onvergetelijke ervaring; een onvergetelijk uitzicht en met name tijdens het downhill gedeelte weer in mijn element. Monte Alban, de tempels van de Zapotecs, is te gek. Je begeeft je wederom in een totaal andere wereld waar je alles om je heen even vergeet.

In de avond maakte Oaxaca volgens mij een eerste regen en hagel bui mee, niet normaal meer! Alle restaurants en hostels volledig overstroomd....Maar in onze favo tacoplace, Alverna, ging ondanks het waterdrama alles gewoon rustig door.

Een waterval bezoeken? ja leuk, dacht ik.... laten we naar Hierva el agua gaan. Op ons eigen houtje met bussen en taxis die kant op. Helaas wisten we niet dat dit een versteend geval was. In eerste instantie jammer maar ja, je gedachten even omschakelen....Hierva el agua is erg relaxed en mooi. Je hebt baden waar je in kunt vertoeven en wederom een uitzicht ( en een afgrond) waar je u tegen zegt. Zoals reeds bekend laten ook de Mexicaanse bussen e.d. het zo nu en dan nog wel eens afweten. De grote vraag aan het einde van de dag was dan ook... En hoe terrrrug? geen bus, geen taxi en in de middle of nowhere? gelukkig konden we van de plaatselijke jongetjes (volgens mij nog geen 15 jaar oud) een lift krijgen naar het dichtsbijzijnde plaatsje, Mitla. En geluk als we hebben, vandaaruit nog een lift naar Oaxaca... goed geregeld dus

Het volgende plan was de kust... Puerto Escondido.... 10 uur met de nachtbus. Natuurlijk konden we niet wachten. En aangezien ook dit weer een plotselinge beslissing was, wederom een heerlijke plek naast de wc.